Reportage uit een Amsterdamse topless lapdancebar | “Doe je je muts nog even af” gebiedt de man als we willen doorlopen, gemilimeterde kroeskrulletjes, een strak getrimd baardje en zwart gekleed. Boven hem hangen de beeltenissen van languit liggende blote vrouwen. Hun achterwerk uitnodigend in beeld. We zijn in de topless lapdancebar ‘La Vie en Proost’ in het bruisende uitgaanshart van Amsterdam, vlakbij de Oude Kerk.
In een smal rozeverlicht gangetje verraadt de fleurige omlijsting van nog meer verleidelijk kijkend bloot wat ons te wachten staat. Het gedreun van harde muziek en het lawaai van levendig barvermaak komt ons tegemoet. We betreden de ruimte. Roodroze belicht, temidden van veelal mannelijke klanten, bierglazen en drankflessen kijken twee immens grote borsten me aan. Mijn blik fixeert zich een moment op het hangende vlees van de barvrouw. Ze is druk lachend in de weer met bestellingen opnemen en drankjes schenken. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om je barklanten in ontblote borsten te bedienen. Hier in ieder geval wel. Het is er druk en zwoelig warm. De barbezoekers amuseren zich zoals in iedere andere bar, met drank en met elkaar. Britney Spears overschreeuwt het vermaak met het jengelende I’m a slave. Er wordt geschonken, geklonken en gedronken. Ik spot een enkele vrouw.
Pistoolporno
Ik kijk links de tent in. Een tweede bar neemt bijna alle ruimte van de paar vierkante meter van La Vie en Proost in beslag. Ik wring me door de drukte heen en schaar me met een rode wijn tussen mannen met bier. Boven me hangt een masturberende vrouw, een zwartwitte schets van kunstschilder Peter Klashorst, die in januari verklaarde aids te hebben opgelopen na jaren van uitbundig leven. De letters van ‘La Vie en Rose’ lichten op achter nog meer serverend bloot boven korsetten met rijgdraad. Er hangen twee televisieschermpjes waarop pistoolporno bedrijvende vrouwen de witte room van elkaars venusheuvels likken. Ik bestudeer het plichtmatig, terwijl lange blote vrouwenbenen op de bar voor me door het beeld heen paraderen.
Ze zijn zeer schaars gekleed, hebben lange geblondeerde haren en drage hoge pumps waarmee ze uitdagend en koket over de bar voortschrijden en zich lenig om de barpalen heen slingeren. Er zijn er minstens drie. Later worden het er meer. Een enkeling is donker, de meeste zijn blank. De geschoren schaamstreek of de zij gesierd met tattoos. Ze dragen jurkjes van gaas, zwart met roze lingerie of helemaal niets. Hoog torenen ze uit boven de mannen die tegen de muur leunen en met grote interesse naar het schouwspel voor zich kijken. Gewone jan modale jongemannen die op zoek zijn naar een feestje. Een enkeling zit aan de bar. Een van de meisjes gebaart dat hij zich om moet draaien. Ze drukt zijn achterhoofd op de bar en legt twintig euro op zijn gezicht. Theatraal ontdoet ze zich van het laatste stukje katoen dat ze draagt, keert zich om en zwaait haar hooggehakte blote benen over hem heen. Haar achterwerk vol in beeld. Wijdbeens staat ze boven hem op een stel doorzichtige pumps. Dan zakt ze door haar knieen, gaat voluit op zijn gezicht zitten, schudt nog even en klemt het briefje tussen haar billen. Ze zwiert omhoog. Er wordt gelachen.
Niet gratis
Het wordt steeds drukker. Ik sta tegen de muur geklemd en de kapuchons van twee Japanners belemmeren mijn zicht op de bar. Tussen het publiek zie ik mannen schalks omhoog kijken. Anderen zijn in groepen en lachen als één van hun maten aan zijn das naar de bar wordt getrokken. “You want to dance?” roepen de dames, gehurkt, wijzend naar de grijnzende gezichten om mij heen. Hun verleidelijke blikken lichten op tussen het zwart van de jassen. Sommige laten zich gedwee naar de bar voeren. Anderen weigeren. Een dame op je schoot is ook niet gratis. ‘Lapdance is 10 euro’, ‘fully naked 20 euro’ staat op de bordjes aan de muur. Eentje heeft het gemunt op de Japanner voor me, maar die wendt zijn hoofd snel af. Dat was kennelijk niet de bedoeling. Hij en zijn vriend weten niet hoe snel ze weg moeten komen. Ik heb weer vrij zicht.
Steeds meer mannen scharen zich rondom de bar. De dames hebben het er druk mee, routinematig werken ze hun klanten af. “Sit like this!” commanderen ze. Biertjes worden uit handen genomen. Op een enkeling na, lijken ze er plezier in te hebben hun lichamen op de schoot van jan en alleman te schuiven. De mannen bewegen mee, ogen dicht of grijnzend achterom kijkend. Ze drukken een wang op de blote rug en omsluiten de borsten met hun handen. Snel en kortstondig vermaak. Voor ze het weten is het alweer voorbij. Dan is het de beurt aan een man in ruitjesbloes en bodywarmer. “What’s your name?”, vraagt het meisje zwoel in zijn oor. Ze spreid haar haar benen voor hem en duwt haar vulva vervolgens vol in zijn gezicht. Handig keert ze zich op zijn schoot om, slaat haar haren naar achteren en geeft zichzelf een pets op haar achterste. Hij mag het nadoen. Met volle hand grijpt hij de bil vast. Ze beweegt nog even wulps op zijn schoot. De tekst op zijn bodywarmer ‘Hou jij mijn paling even vast, hij is zo glad’ beweegt ritmisch mee. Een meter verderop wordt een man de bar opgetrokken en tot op zijn veel te grote witte onderbroek met zweetplekken uitgekleed. Hij moet op zijn rug en daarna paardjerijden. Hij doet wat hem gevraagd wordt. Daar is geen zweepje voor nodig.
Lullig luipaardpak
Dan komt er jongeman in een lullig luipaardpak met oortjes binnen. Het kraagje van zijn overhemd steekt er boven uit. Zijn lallende vrienden duwen hem naar de bar en voor hij er erg in heeft, schuift een van de vrouwen bloot en lachend op zijn schoot. “O, ga je trouwen!” roept ze terwijl ze haar borsten met twee handen vol in zijn gezicht duwt. Hetzelfde ritueel, een kus op de wang en een gelukswens er achteraan. De jongen blijft een beetje verdwaasd zitten in zijn geelgestipte luipaardpak. “Maak nog even een foto van ‘m jongens!” roept ze zijn maten toe.
Er is veel inloop van toeristen die vooral even komen kijken. “Just watching”, zegt een jonge Turk uit Frankrijk die naast me staat. “And you?” vraagt zijn vriend. “Just watching” antwoord ik hem grijnzend. Een Indiase jongen aanschouwt het allemaal met grote interesse. “Misschien ga ik zo nog even” antwoordt hij in Indiaas Engels. “Deze bar vond ik op internet. Het is beschaafder”, oordeelt hij serieus, de vergelijking trekkend met de prostitutie in de rest van de steeg. “Amsterdam is leuk! Vooral de architectuur van de binnenstad vind ik mooi.” En nee, noch in Turkije, noch in India bestaan dit soort plekken, wordt me stellig wijsgemaakt.
Na twee uur plat vermaak en onopwindende erotiek verlaten we La Vie en Proost iets na middernacht. Door de drukte heen wurmen we ons naar buiten. De kleerkast bij de entree zit er nog steeds. Hij groet ons kort gedag. De Bethlehemsteeg is smal en drukbezet met mannen die zich voor de roodverlichte kamers scharen. Tussen mij en de hoertjes om me heen zit enkel glas. Een man vraagt vertwijfeld wat er binnen te zien is. “Veel blote vrouwen”, antwoord ik hem. “Ah, kijk, da’s precies wat we zoeken.”
